زبان بدن ترامپ و بایدن

من امیر سیداحمدپور هستم؛ متخصص زبان بدن و چهره شناسی.

در این مقاله به تحلیل دقیق زبان بدن “دونالد ترامپ”، “جو بایدن” و تعدادی از حامیان این دو نامزد انتخاباتی آمریکا در سال 2020 پرداخته ام.

در ابتدای سخنرانی “جو بایدن”، ما شاهد تنش او هستیم؛ به کاری که او انجام می دهد، “بلعیدن سخت” می گویند. حتی برای یک سخنران با استعداد که به سخنرانی در جمع عادت دارد، این لحظه یک لحظه پرتنش است؛ زیرا او با نامزدی در انتخابات آمریکا خود را در برابر قضاوت مردم کشورش قرار داده است. برای کسری از ثانیه، علیرغم لبخند دوستانه‌ اش، در همان لحظه انحراف کوچک صورت خود را نشان می‌دهد. او پس از گفتن این جمله که “با افتخار پرچم حزبمان را در انتخابات عمومی حمل می‌کنم”، لب‌هایش را فشرده می کند. با روشن بودن صدا، می‌توانید صدای او را بشنوید که کمی به لرزه می افتد. البته این نتیجه تنش طبیعی است که از چنین رویدادی انتظار می‌ رود. بدیهی است که او شدت آنچه را که در حال رخ دادن است را باور کرده و پذیرفته است. او تمام زندگی خود را برای این لحظه آماده می کند. این چیزی مانند لکنت زبان یا مربوط به سن نیست، فقط یک رفتار ناخودآگاه است که گویندگان برای مقابله با کمی استرس زمانی که ما چیزی در حد عاطفی می گوییم از آن استفاده می کنند.

در اینجا به چروک شدن چشمان او و اشاره انگشت او توجه کنید. او این کار را برای تأکید انجام می دهد تا نشان دهد آنچه می گوید مهم است. به ناحیه بین ابرو های او توجه کنید. ناحیه بین چشم ها، نشان می دهد آنچه که می گوید باید آزاردهنده باشد. حتی بدون صدا می توان متوجه شد که او در مورد چیزی جدی است. وقتی صدا را روشن می‌کنم تا ببینم او چه گفته است، می گوید: “رئیس‌جمهور(ترامپ) هنوز برنامه‌ای ندارد. اما من دارم”
او این سه کلمه آخر را با صدایی محکم و قاطعانه می گوید که باعث توجه ما می شود.
Well I do

ما آموزش دیده ایم که حتی در نوزادی هم به میان دو ابرو نگاه کنیم. می‌توانید این کار را به‌عنوان آزمایش انجام دهید تا آن را در عمل ببینید: اگر اخم کنید و بین دو ابروی شما به صورت شیار درآید و همزمان چشم‌هایتان را به سمت یک نوزاد نزدیک کنید، او واکنش منفی نشان می‌دهد(احتمالاً با گریه). از سنین بسیار پایین، ما آماده هستیم که به این بخش از صورت نگاه کنیم تا بفهمیم که آیا همه چیز خوب است یا خیر و وقتی این نگاه خاص را می بینیم آن را به عنوان یک “چهره جدی” می شناسیم.

توجه کنید که “کامالا هریس” چگونه لب ها را در هر گوشه دهانش فشرده می کند. این نشان دهنده اهانت و تحقیر به صورت همزمان است و همانطور که من در آن زمان به ویدیو گوش دادم، برای کسانی است که دیدگاه های نژاد پرستانه را در خود جای داده اند. این همان لحظه ای است که او می گوید: “هیچ واکسنی برای نژاد پرستی وجود ندارد.” وقتی گوشه دهان را فشار می دهیم، غیرکلامی می گوییم: «راضی نیستم». واضح است که می گوید از چیزی راضی نیست و هنگامی که او در مورد نژاد پرستی صحبت می کند مانند زمانی است که والدین پیام مشابهی را به یک کودک بد رفتار منتقل کنند.

هنگامی که “نانسی پلوسی” صحبت می کند می بینیم که ابروهایش را کمانی می کند. این همان چیزی است که من آن را “نقطه تعجب انسان” می نامم. ما فقط زمانی انرژی مصرف می کنیم که به چیزی علاقه مند باشیم و در این مورد او توضیح می دهد که تا چه اندازه به خود و زنان دیگر افتخار می کند. او از بیننده می خواهد که به اعتماد به نفس او توجه کند و با ابروهایش مکرر می گوید: فقط به حرف های من گوش نده، به زبان بدن من هم دقت کن. او سخنان خود را با استیپل(زبان بدن معروف آنگلا مرکل، صدر اعظم پیشین آلمان) تمام می کند. انگشت ها نیز به هم اشاره می کند، که نشانه دیگری از اعتماد به نفس است.

سخنرانی نماینده کنگره آمریکا خانم “الکساندریا اوکاسیو کورتز” در آن زمان بسیار تأثیر گذار بود. بدون گوش دادن به آنچه او می گوید، می توان متوجه شد که او سخنران خوبی است. برخلاف بایدن، چشمان او کاملاً باز و آرام است. چیزی که به بیننده می‌گوید این است که او به آنچه می‌گوید مطمئن است و احساس راحتی دارد و معذب نیست. این نکته در سخنرانی عمومی بسیار مهم است. چیزی که ما به عنوان بیننده بدون اینکه بدانیم به دنبال آن هستیم این است که آیا گوینده راحت است یا خیر و این اغلب از طریق زبان بدن منتقل می شود. “اوکاسیو کورتز” به وضوح به سخنرانی در رسانه و جمع مهارت دارد و زبان بدن او این واقعیت را نشان می دهد.

وقتی دوربین “جیل بایدن” را در کلاس درس دنبال می‌کند، متوجه می‌شویم که او در این محیط چقدر راحت است و چقدر روان حرکت و صحبت می‌کند. گویا در تمام عمرش این کار را انجام داده است. مغز ما به حرکت رفلکس نشان می دهد و هر حرکتی را دنبال می کند؛ بنابراین راه رفتن او باعث می شود به او توجه کنیم.

میشل اوباما از تعدادی حرکات دست برای تاکید، نشانه گذاری، اشاره و بریدن موثر استفاده می کند که همه اینها به پیامی که او ارسال می کند می افزاید. این رفتار ساختگی به نظر نمی رسد. هر چه او می گوید، شما می دانید که مهم است. او با گفتن این حرف که “ما باید رأی بدهیم”، سخنرانی خود را تأثیر گذارتر کرد.

در اینجا ما یک ژست بسیار قدرتمند را با دستان “کیمبرلی گیل‌فویل” می بینیم که به طور گسترده ای از بدن باز شده اند و انگشتان برای تأکید از هم باز می شوند. این نوع ژست ها برای جلب توجه فریاد می زند و به درک شدت احساسات بیان شده کمک می کند.

سناتور “تیم اسکات” به وضوح یک سخنران بسیار حرفه ای است. در اینجا ما دو رفتار جالب را از او می بینیم: شیار شدن بین دو ابرو که نشان می دهد او از چیزی ناراحت است (حتی قبل از اینکه دو بار با تکان دادن سرش بر آن تأکید کند) و انگشت شست و اشاره به هم فشرده شده که به آن “دقت” می گویند. این معمولاً برای نشان دادن این است که “ما در مورد چیزی بسیار دقیق فکر می کنیم” یا “انجام می دهیم”. هر دو رفتار به پیام می افزایند و آن را قدرتمندتر می کنند. او همچنین با خم شدن، کمی روی پیام خود تأکید می کند و مانند پلوسی آن را با ابرو هایش برجسته می کند. بیننده حتی بدون شنیدن صحبت های او متوجه می شود که او شخصیت مهمی است که پیامی مهم دارد.

چیزی که بیشتر در مورد “سخنرانی ملانیا ترامپ” جلب توجه می کند این است که به سخنرانی در جمع عادت ندارد اما واضح است که می خواهد بهترین عملکرد خود را در سخنرانی اش به نمایش بگذارد. او به وضوح در حال خواندن از روی یک تله پرامپتر(چیزی که گویندگان اخبار از آن استفاده می کنند) است و مقداری تنش در صورت و گردن او می بینید که مقداری عصبی بودن و فشار را نشان می دهد. اگر بخواهید این را به مخاطبی نشان دهید که با او آشنا نیست ممکن است بگوید که او کمی استرس دارد. من نمی خواهم زیاد حدس بزنم، اما سوالی که مغز ما می پرسد این است: آیا درجه بالایی از راحتی را می بینیم؟ به نظرم ما چهره ای آرام نمی بینیم.

این سخنرانی “دن کرنشاو” بود. در حالت بی صدا حرکات او بسیار آرام و آرامش بخش است و وقتی صدا را روشن می کنید، لحن صدای او این را تایید می کند. زبان بدن و سخنانش به طور همزمان بیننده را راحت می کند و توجه را جلب می کند. او ظاهری خونسرد و آرام دارد. از چشم بندش نیز می توان فهمید که او برای کشورش خدمت کرده است.

“رودی جولیانی” گوشه‌های دهانش را کمی نیشگون می‌گیرد که نشان‌دهنده تحقیر است. نشان دادن انگشت ها به این شکل(نقل قول‌ های هوایی) یعنی می خواهد راجع به چیزی صحبت کند که قرار مورد تمسخر قرار گیرد و می‌ بینید که با نیشگون گرفتن لب‌ هایش این موضوع تأیید می‌شود.

وقتی “ایوانکا ترامپ” به روی استیج می آید، “ملانیا ترامپ” برای حفظ ظاهر به دختر خوانده اش می خندد اما زمانی که سرش را مجدد به سمت جمعیت بر می گرداند، لبخندش از بین می رود که این تصویری ناخوشایند در مقابل دوربین ها بود.

تحقیر بیان شده در سخنرانی “دونالد ترامپ” را با نیشگون گرفتن لب های او مشاهده کنید. هنگامی که صدا را روشن کنید، می شنوید که او در مورد آشوب در شهرهای دموکرات صحبت می کند. اما چیزی که بیش از همه از زبان بدن او به چشم می خورد، نحوه تکیه دادن او به پودیوم(همون جا استادی خودمون :))است. این نشان می دهد که اینجا یک نوع فضای بسیار راحت برای ترامپ است و شما واقعاً آن را در این نوع سخنرانی عمومی نمی بینید. به طور معمول، یک رئیس جمهور اینقدر آرام نیست ولی در گروه‌های کوچک‌تر این تکبه دادن رایج‌ است. برای مثال، استادی که در یک کلاس صحبت می‌کند ممکن است این موقعیت را داشته باشد اما ترامپ فقط پودیوم را نگه نمی دارد، بلکه وزن خود را روی آن می گذارد، که با زاویه شانه هایش می توانید آن را ببینید.

برای مشاهده ی یک ساعت از دوره زبان بدن و چهره شناسی {به صورت رایگان} بر روی تصویر زیر کلیک کنید.

برای تهیه دوره زبان بدن و چهره شناسی، اینجا کلیک کنید.